“آنچه ما از دست داده ایم”: عکس ها امیدهای جهانی برای زندگی در آینده پس از COVID را ثبت می کنند | اخبار جهان

عکاسان در حال به اشتراک گذاشتن تصاویری از آنچه که در هنگام بازگشت زندگی به حالت عادی با پایان یافتن شیوع ویروس کرونا ، بیشتر به دنبال آن هستند.

تصاویر از سراسر جهان به عنوان بخشی از کمپین سازمان ملل متحد فقط با هم جمع شده اند که خواستار دسترسی عادلانه به واکسن های COVID-19 در سراسر جهان است تا هر چه زودتر به همه گیری پایان یابد.

عکاس جوش مینکا گفت: شبی که این عکس از شفق قطبی (نورهای شمالی) را در مجمع الجزایر لوفوتن نروژ گرفت ، چراغ ها پس از یک هفته ابر و باران مداوم شروع به “رقصیدن” کردند.

او امیدوار است که برنامه واکسیناسیون به ما اجازه دهد “روزی را تصور کنیم که ابر تاریک کووید را گذرانده است”.

برای بسیاری از عکاسان عروسی ، بیماری همه گیر یک فاجعه بوده است.

برد ویکفیلد می گوید 2019 آخرین باری بود که او در یک مراسم ازدواج شلیک کرد و او مشتاقانه منتظر بود که یک بار دیگر بیرون برود و از آنها عکس دیگری بگیرد.

در هنگام ابتلا به ویروس ، همه سفرها به آفریقا برای سارا جبریل متوقف شد ، اما عکس وی از نمازگزاران که به مسجدی در کامپالا ، اوگاندا می روند ، امید او را می دهد وقتی همه به واکسن دسترسی پیدا کنند ، سفر از سر گرفته شود.

زینا هامو ، پناهنده ایزدی که در حال حاضر مشغول تحصیل در رشته روزنامه نگاری در کانادا است ، می خواهد واکسن ها برای همه در دسترس باشد تا بتواند خانواده خود را در خاورمیانه ببیند.

وی گفت: “عکس من از پسران که در اطراف آتش جمع شده اند همیشه خاطراتی از زندگی شخصی من در اردوگاه ایجاد می کند.”

ورنر کافوفولد می گوید شرکت در یک کنسرت و تماشای موسیقی زنده یکی از بزرگترین چیزهایی است که بسیاری از ما از آن غافل هستیم ، بنابراین وی این عکس را “به دلیل شادی مطلق در چهره دختر” انتخاب کرد.

وی گفت: “این روحیه ای است که برای بازگشت به آن نیاز داریم.”

کار عکاس Sevil Alkan به دلیل محدودیت های شدید ویروس کرونا در استانبول ، ترکیه بسیار محدود شده است.

هنگامی که کودکانی را که در بنیاد آب بازی می کردند اسیر کرد ، گفت آرزو دارد “بتواند برگردد تا دوباره این صحنه های شادی ناب را به تصویر بکشد”.

گیلس دولی ، عکاس بریتانیایی که به دلیل کار مستند کردن اثرات طولانی مدت جنگ شناخته شده است ، اظهار داشت که مشتاقانه منتظر “شکستن نان با کسانی که دوستشان دارم و با دوستانی که هنوز ملاقات آنها نیست” است.